Skowhegan; a place to crash
Door: LIS
Blijf op de hoogte en volg Liesbeth
27 Februari 2010 | Verenigde Staten, Skowhegan
Hey there.
Voor er té wilde verhalen de ronde doen, volgt hier de waarheid over het accident van gisteren. De sneeuwbal stopt hier. Kwestie van sommige mensen niet onnodig ongerust te maken.
Daar reden we, in de 'slash'; water en ijssneeuw over de 'grote' baan naar de school. Stephanie aan het stuur, ikke ernaast. We hadden gedacht/gehoopt dat het een sneeuwdag zou zijn maar nee, de school werd niet afgelast dus toch op weg door de lichte sneeuw.
Vlak na een brug ging de auto aan het slippen, beetje naar rechts en dan kwartslag naar links gedraaid. We reden nog in de juiste richting, maar dan wel zijdewaarts en op het verkeerde rijvak. Ik had een prachtig beeld van de aankomende auto's vanuit mijn passagiersplaats. "Daar ga ik dan", dacht ik. De tegenligger zou mij verpletteren. Klap en poef, airbags overal. De andere auto was wat uitgeweken en heeft ons ofwel op de 'snoet', ofwel vlak achter mijn deur geraakt. (daar ben ik nog niet uit). Nog wat rondgedraaid rond as. "Yes, de klap overleefd" dacht ik. Dat was ook zo maar de auto stond nog niet stil en we moesten nog van de weg af bollen, bergje af, boompjes tegemoet. Ik zei tegen Stephanie "Wait. It's not done yet, don't get out." Je ziet, in noodgevallen spreek ik engels- zelfs tegen de belgen...
Zachtjes van het bergje en we waren meteen de auto uit. Via de bestuurderskant dan wel, mijn kant was verpletterd. Ook de andere kant zag er niet zo prachtig uit. Ontplofte airbags ruiken erg verbrand en ik dacht aan ontploffende wagens. Onder 't kruipen door, merkte ik dat de motor niet meer draaide, dus OK. Er werd al ongelooflijk druk getelefoneerd toen ik uit de auto kroop. De ambulance, brandweer en politie waren er supersnel. Ik was ondertussen terug de auto ingekropen om mijn rugzak te nemen en de school te bellen. Stephanie was beetje in shock, de kerel van de andere auto had een snee in z'n hoofd (droeg geen gordel) en ikke kreeg ferme klap tegen schouder. We kwamen er dus reuzegoed vanaf, als je bedenkt dat nu we met z'n drietjes ook in een andere wereld konden zijn.
Ik bekeek de brandweerwagens en de auto de olie op de grond. Brandweer mij maar uitleggen dat dat o.a. hun job was. Weet ik, weet ik. Na tien minuten vond de politie de batterij van de auto aan de overkant van de straat, zo'n 20 meter van de weg. Overal lagen stukken auto. Gek dat er nog zoveel van overbleef eigenlijk.
Naar het ziekenhuis gebracht, met z'n drietjes en twee verpleegsters in een ambulance. In ziekenhuis gecheckt en we bleken allemaal min of meer in orde. Goed door elkaar geschud maar geen grote problemen. We mochten naar huis. Opgepikt door de ILEXverantwoordelijke en daar nog even mee gebabbeld - wat doen, hoe zit het met verzekering enz.
Uitrustdag. Ik heb Verena en Stephanie heeft Nathalie, twee duitse superverpleegsters. We mogen er geen vinger van uitsteken. Beetje problematisch voor mij... Nog een heel weekend te gaan.
Vandaag ga ik terug de baan op met Verena; zij aan het stuur. We bezoeken ook Stephanie eventueel. Die is wat emotioneler door elkaar geschud dan ik. Ik heb weer een manke schouder die best stilgehouden wordt. Noppes in vergelijking met de tandpijn van een maand geleden.
Ons Liske komt dus op haar pootjes terecht. En voor als je 't afvraagt; net niet hard genoeg geschud om orde te scheppen in die bovenkamer. Ik ben nog steeds zo zot als een prei.
Sjeekie sjeekie groeten vanuit Skwohegan.
Voor er té wilde verhalen de ronde doen, volgt hier de waarheid over het accident van gisteren. De sneeuwbal stopt hier. Kwestie van sommige mensen niet onnodig ongerust te maken.
Daar reden we, in de 'slash'; water en ijssneeuw over de 'grote' baan naar de school. Stephanie aan het stuur, ikke ernaast. We hadden gedacht/gehoopt dat het een sneeuwdag zou zijn maar nee, de school werd niet afgelast dus toch op weg door de lichte sneeuw.
Vlak na een brug ging de auto aan het slippen, beetje naar rechts en dan kwartslag naar links gedraaid. We reden nog in de juiste richting, maar dan wel zijdewaarts en op het verkeerde rijvak. Ik had een prachtig beeld van de aankomende auto's vanuit mijn passagiersplaats. "Daar ga ik dan", dacht ik. De tegenligger zou mij verpletteren. Klap en poef, airbags overal. De andere auto was wat uitgeweken en heeft ons ofwel op de 'snoet', ofwel vlak achter mijn deur geraakt. (daar ben ik nog niet uit). Nog wat rondgedraaid rond as. "Yes, de klap overleefd" dacht ik. Dat was ook zo maar de auto stond nog niet stil en we moesten nog van de weg af bollen, bergje af, boompjes tegemoet. Ik zei tegen Stephanie "Wait. It's not done yet, don't get out." Je ziet, in noodgevallen spreek ik engels- zelfs tegen de belgen...
Zachtjes van het bergje en we waren meteen de auto uit. Via de bestuurderskant dan wel, mijn kant was verpletterd. Ook de andere kant zag er niet zo prachtig uit. Ontplofte airbags ruiken erg verbrand en ik dacht aan ontploffende wagens. Onder 't kruipen door, merkte ik dat de motor niet meer draaide, dus OK. Er werd al ongelooflijk druk getelefoneerd toen ik uit de auto kroop. De ambulance, brandweer en politie waren er supersnel. Ik was ondertussen terug de auto ingekropen om mijn rugzak te nemen en de school te bellen. Stephanie was beetje in shock, de kerel van de andere auto had een snee in z'n hoofd (droeg geen gordel) en ikke kreeg ferme klap tegen schouder. We kwamen er dus reuzegoed vanaf, als je bedenkt dat nu we met z'n drietjes ook in een andere wereld konden zijn.
Ik bekeek de brandweerwagens en de auto de olie op de grond. Brandweer mij maar uitleggen dat dat o.a. hun job was. Weet ik, weet ik. Na tien minuten vond de politie de batterij van de auto aan de overkant van de straat, zo'n 20 meter van de weg. Overal lagen stukken auto. Gek dat er nog zoveel van overbleef eigenlijk.
Naar het ziekenhuis gebracht, met z'n drietjes en twee verpleegsters in een ambulance. In ziekenhuis gecheckt en we bleken allemaal min of meer in orde. Goed door elkaar geschud maar geen grote problemen. We mochten naar huis. Opgepikt door de ILEXverantwoordelijke en daar nog even mee gebabbeld - wat doen, hoe zit het met verzekering enz.
Uitrustdag. Ik heb Verena en Stephanie heeft Nathalie, twee duitse superverpleegsters. We mogen er geen vinger van uitsteken. Beetje problematisch voor mij... Nog een heel weekend te gaan.
Vandaag ga ik terug de baan op met Verena; zij aan het stuur. We bezoeken ook Stephanie eventueel. Die is wat emotioneler door elkaar geschud dan ik. Ik heb weer een manke schouder die best stilgehouden wordt. Noppes in vergelijking met de tandpijn van een maand geleden.
Ons Liske komt dus op haar pootjes terecht. En voor als je 't afvraagt; net niet hard genoeg geschud om orde te scheppen in die bovenkamer. Ik ben nog steeds zo zot als een prei.
Sjeekie sjeekie groeten vanuit Skwohegan.
-
27 Februari 2010 - 14:47
Anita:
Je maakt ook echt alles mee, hé, daar in Skowhegan! Enfin, alles is blijkbaar toch weer goed afgelopen.
Hier in 't kleine België en meer bepaald in 't VTI is er niet zo'n spectaculair nieuws. Dit weekend is 't lentefeest, dus er zijn weer heel wat bezoekers die van het culinaire komen genieten. Woensdag is het leerlingenfeest. Een aantal leerlingen zullen optreden en er komen ook enkele muzikale groepen.Voor de rest gaat alles z'n gewone gang.
Groetjes
Anita -
27 Februari 2010 - 23:13
Tom Bellens:
Maar Lis toch! Ik ben blij dat het allemaal meevalt. Voorzichtig hé! (Ja, ik weet wel dat je er niets aan kon doen, maar wat kan ik zeggen :() -> dat is een droevig manneke met een haakje er achter, kwestie van de haakjes te sluiten. -
28 Februari 2010 - 13:02
Mama:
stop nu maar met horror-dingen te doen ik ben al grijs genoeg -
28 Februari 2010 - 18:19
Liesbeth Herself:
Hey mama, we wilden nog wel naar het huis van Stephen King gaan. Enneuh... grijs is OK, je kan er alles bij dragen. Dottie -
02 Maart 2010 - 09:36
M.:
...prei...
Zijn er dingen die je eigenlijk nog NIET hebt meegemaakt? -
02 Maart 2010 - 21:10
Vatje:
Wel heelhuids terugkomen hé ...
en ... ben wel blij dat het niet te hard geschud heeft ... vind je wel leuk, als zotte prei!
Zoen
Vatje -
03 Maart 2010 - 18:58
Rik:
Dat komt allemaal nog vrij goed overeen met wat je mama vertelde!
Ik zou wuiven maar wuif met die schouder maar niet terug!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
