Hiking 22-23 between Bigelow and Sugarloaf
Door: LIS
Blijf op de hoogte en volg Liesbeth
25 Mei 2010 | Verenigde Staten, Skowhegan
Nog krabbend aan muggenbeten, ruikend naar de anti-itchizalf, wordt het tijd om een verslag te schrijven over afgelopen weekend.
Crazyness.
Ik geef toe dat ik af en toe verschiet van mijn eigen waanzin. Nu ben ik weer met twee pootjes op de grond gezet. Hopelijk goed voor enkele maanden. Hoewel... ik plan de 100 mijl wildernis al.
Maar daar gaan we; dag 1; naar de voet van sugarloaf gereden en een tikkel verder. Daar rugzak met tent, slaapzak, fleece slaapzak (etra warmte), kledij, eten en noodmiddelen op rug gezwierd en de wildernis in. Na een uur wist ik zeker dat ik nooit de 100 mijlen wildernes zou kunnen afleggen. Dit appalachian trail was verschrikkelijk. Enkel hier en daar was een teken op een boom. Na een tijdje had ik een nieuw systeem; rugzak uit en op zoek naar een teken rondom, dan rugzak oppikken en weer voort. ZIN VOOR WAAN? WAANZIN! Geen pad whatsoever.
Na 2 uur gaf ik het op en deed wat 'bushwacking' terug. In een half uur was ik weer aan de auto. Benen open en half opgevreten door de blackflies. Ik zag een nieuw pad een beetje verder en ontdekte de start van het nieuwe appalachian trail. Even wat energie eten uit de koelbox in de auto en dan het nieuwe pad op, met drie uur vertraging. Nu kon ik waarschijnlijk nooit de lean-to bereiken op Spaulding Mountain maar ik had een tent bij en er was een kampeerplaats halfweg. Daar ging ik voor.
Eerste stuk leuk; bergop, zweten maar dat was de verwachting. Het weer zat tenminste goed. Toen begon het te regenen. OK, de regenfrak en de rugzakbash doen het nog steeds prima. Twee kerels kwamen de berg af en vertelden me dat er veel sneeuw was op de top. OK, merci voor de waarschuwing. Tarara. Sneeuw; eerste stappen zijn OK. Dan zak je er tot je knietjes in. En opnieuw. En opnieuw. Een 50-tal keren met mijn handen in het ijs belandt. Rechttrekken met rugzak en de volgende stap weer 'vantenhaar'. Zo 2 uur lang over pakweg 2 mijl. Dan vraag je je af waarom je ook weer zo zot bent, zonder een antwoord te vinden. Bottinnen uitwringbaar. Soms zakte ik in de sneeuw met een riviertje onder het ijs. Splash.
Na de top weer bergaf. Dat ging snel; ik schoof supersnel van hier naar daar. De sneeuw verdween snel. Ik arriveerde in een vallei en kreeg een prachtig overzicht met de zon op m'n snoetwerk. Hier ontstond de uitdrukking 'het verdween als sneeuw onder de zon'.
Flink doorgestapt. Ging beter en beter. Bergaf en in de zon. Kampplaats stelde niets voor dus wandelde ik verder tot een verhard pad die weer naar de weg leidde waar auto was. Ik besloot over die weg te gaan tot ik een goede slaapplaats vond. In plaats van een slaapplaats, zag ik een beer weghuppelen van mijn stappen. Prachtige pikzwarte, dikke teddybeer maar ik was blij dat hij meer schrik had van mij dan ik van hem. (ik had geen tijd voor angst of een foto)
Ik besloot wat sneller te wandelen en het was bijna donker toen ik bij auto arriveerde. De hele dag had ik dus een grote rugzak gedragen voor noppes. Goede training.
Ik probeerde tent uit en nieuwe slaapzak. Tent afgekeurd maar slaapzak is OK. Ik had zelfs de extra fleece niet nodig. Thermisch ondergoed is super! En ik sliep naast de auto, redelijk veilig voor de beren...
De volgende dag weer de berg op. De andere kant deze keer. Opnieuw 2 keer een 4000-feeter gedaan. Superheet en fijne wandeling. Heel sterk bergop, twee toppen en ik wilde eerst ook de stijle bergaf weer doen maar het was erg vroeg en ik besloot de lange pad te nemen. Zo kwam ik ook langs de lean-to en kon zien wat voor iets het was. Deze lean-tos waren perfect, er konden zeker 20 personen in slapen. Maar ook de beren kunnen gewoon binnenwandelen.
(zie foto's op facebook)
Het was zwaar; 20 mijl per dag, reken maar uit (vermenigvuldig met 1,6 voor kilometers). Vooral de eerste dag was al te zot. Sneeuw, verkeerd pad en een beer. Maar we zijn er weeral over en ik zoek de volgende berg al uit. Laat de mijlen komen.
Groeten uit berenland.
Crazyness.
Ik geef toe dat ik af en toe verschiet van mijn eigen waanzin. Nu ben ik weer met twee pootjes op de grond gezet. Hopelijk goed voor enkele maanden. Hoewel... ik plan de 100 mijl wildernis al.
Maar daar gaan we; dag 1; naar de voet van sugarloaf gereden en een tikkel verder. Daar rugzak met tent, slaapzak, fleece slaapzak (etra warmte), kledij, eten en noodmiddelen op rug gezwierd en de wildernis in. Na een uur wist ik zeker dat ik nooit de 100 mijlen wildernes zou kunnen afleggen. Dit appalachian trail was verschrikkelijk. Enkel hier en daar was een teken op een boom. Na een tijdje had ik een nieuw systeem; rugzak uit en op zoek naar een teken rondom, dan rugzak oppikken en weer voort. ZIN VOOR WAAN? WAANZIN! Geen pad whatsoever.
Na 2 uur gaf ik het op en deed wat 'bushwacking' terug. In een half uur was ik weer aan de auto. Benen open en half opgevreten door de blackflies. Ik zag een nieuw pad een beetje verder en ontdekte de start van het nieuwe appalachian trail. Even wat energie eten uit de koelbox in de auto en dan het nieuwe pad op, met drie uur vertraging. Nu kon ik waarschijnlijk nooit de lean-to bereiken op Spaulding Mountain maar ik had een tent bij en er was een kampeerplaats halfweg. Daar ging ik voor.
Eerste stuk leuk; bergop, zweten maar dat was de verwachting. Het weer zat tenminste goed. Toen begon het te regenen. OK, de regenfrak en de rugzakbash doen het nog steeds prima. Twee kerels kwamen de berg af en vertelden me dat er veel sneeuw was op de top. OK, merci voor de waarschuwing. Tarara. Sneeuw; eerste stappen zijn OK. Dan zak je er tot je knietjes in. En opnieuw. En opnieuw. Een 50-tal keren met mijn handen in het ijs belandt. Rechttrekken met rugzak en de volgende stap weer 'vantenhaar'. Zo 2 uur lang over pakweg 2 mijl. Dan vraag je je af waarom je ook weer zo zot bent, zonder een antwoord te vinden. Bottinnen uitwringbaar. Soms zakte ik in de sneeuw met een riviertje onder het ijs. Splash.
Na de top weer bergaf. Dat ging snel; ik schoof supersnel van hier naar daar. De sneeuw verdween snel. Ik arriveerde in een vallei en kreeg een prachtig overzicht met de zon op m'n snoetwerk. Hier ontstond de uitdrukking 'het verdween als sneeuw onder de zon'.
Flink doorgestapt. Ging beter en beter. Bergaf en in de zon. Kampplaats stelde niets voor dus wandelde ik verder tot een verhard pad die weer naar de weg leidde waar auto was. Ik besloot over die weg te gaan tot ik een goede slaapplaats vond. In plaats van een slaapplaats, zag ik een beer weghuppelen van mijn stappen. Prachtige pikzwarte, dikke teddybeer maar ik was blij dat hij meer schrik had van mij dan ik van hem. (ik had geen tijd voor angst of een foto)
Ik besloot wat sneller te wandelen en het was bijna donker toen ik bij auto arriveerde. De hele dag had ik dus een grote rugzak gedragen voor noppes. Goede training.
Ik probeerde tent uit en nieuwe slaapzak. Tent afgekeurd maar slaapzak is OK. Ik had zelfs de extra fleece niet nodig. Thermisch ondergoed is super! En ik sliep naast de auto, redelijk veilig voor de beren...
De volgende dag weer de berg op. De andere kant deze keer. Opnieuw 2 keer een 4000-feeter gedaan. Superheet en fijne wandeling. Heel sterk bergop, twee toppen en ik wilde eerst ook de stijle bergaf weer doen maar het was erg vroeg en ik besloot de lange pad te nemen. Zo kwam ik ook langs de lean-to en kon zien wat voor iets het was. Deze lean-tos waren perfect, er konden zeker 20 personen in slapen. Maar ook de beren kunnen gewoon binnenwandelen.
(zie foto's op facebook)
Het was zwaar; 20 mijl per dag, reken maar uit (vermenigvuldig met 1,6 voor kilometers). Vooral de eerste dag was al te zot. Sneeuw, verkeerd pad en een beer. Maar we zijn er weeral over en ik zoek de volgende berg al uit. Laat de mijlen komen.
Groeten uit berenland.
-
25 Mei 2010 - 08:55
M.:
Crazy is as crazy does. -
25 Mei 2010 - 11:49
Mama:
Vertel alles nadien maar... -
25 Mei 2010 - 18:48
Rik:
Stevig gedaan! -
25 Mei 2010 - 20:55
LIS Herself:
Natuurlijk mamsie. Ik vertel pas achteraf wat ik allemaal uitspook. Dan is het te laat om ongerust te zijn he. Tot binnenkort, nog asvrij? -
26 Mei 2010 - 14:40
Ferre:
Hey tante Lis,
dat is wel allemaal heel stoer en te gek. Maar mijn mama zal toch blij zijn als je heelhuids terug voor haar neus staat!
daaaag!
kusje x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
