Maple-festival in Maine.

And then there was a maple-festival. Dus ahornsiroopfestival in een ganse staat. Moest de Canadese massaproductie niet zo dichtbij zijn, misschien kwam het nog wel in het nieuws in België... Maar Skowhegan is de nummer 1 op vlak van productie van de heerlijke siroop. We hebben een kannetje in de ijskast en op ijs is het héérlijk. Hmmm.

Je kon met 'the community centre' op trot en ik schreef in. Er moesten wel minstens 40 deelnemers zijn of de bus zou niet rijden. Uiteindelijk vertrokken we met 4 en we vonden nog twee bejaarden onderweg. Ikke in een gele schoolbus! Dat kan niemand anders hier zeggen want die bussen zijn uitsluitend voor schoolkinderen!

We reden naar de 'boerderijen'. De siroop wordt niet meer met emmertjes getapt-zoals in de oude dagen. Nee, Skowhegan is toch een beetje geëvolueerd en het sap komt via buisjes ('tubing') naar een grote container. Beetje spectaculair. Het 'seizoen' begon vroeg wegens de milde winter maar is nu over. Het vroor die dag en dan is er geen sap. Het proces is erg simpel; het sap wordt gekookt en that's it. Het wordt dikker en het goede deel wordt in potjes gegoten. Dat wordt zo verkocht of je kan er snoepjes van maken door extra te koken. Ook op ijs leggen lukt; het wordt hard en je krijgt van die harde stokjes of je steekt er een houten stokje in en je hebt een 'ijsje'.

Het vroor maar iedereen zat ijs met siroop te eten in de ochtend. Ook de crème om op een boterham te smeren, kreeg ik te proeven. Dat was erg lekker maar ik moest wel een extra oefening doen in de fitness om die calorietjes weer weg te krijgen...

Mjam. Leve de siroop. Leve Skowhegan.


Liesbeth