Halloween/ Thanksgiving (31 okt 09)

Whohoho. Trick or treat! Toch enkele kindjes kwamen verkleed aan onze deur. We hebben spoken in de boom, een plastic pompoen aan onze lamp, een echte pompoen voor de deur en een ghost-motelplakkaat. En toch maar weinig kindjes. Misschien dat het kerkhof aan de overkant van de straat te griezelig was...

Terwijl de kinders toch af en toe aanklopten (en een zombie, heks en vampier de deur openden) stond de kalkoen te garen in de oven. Iedereen moest iets maken voor Thanksgiving. Ik heb de groene bonen casserole en het thanksgiving-cornbread geprepareerd. Er was ook cranberrysauce, apple pie, stuffed turkey (uiteraard), sweet mashed potatoes en corn. Allemaal zoet. We maakten het volgens de amerikaanse recepten maar dat was dus vol suiker of creme. Mijn huisgenoten vinden dat geweldig, ik krijg het maar met moeite binnen. Aardappels zijn lekker maar als ze te zoet zijn én met zoete saus, cremebonen enz, ... dat is allemaal wat te veel voor mij. De appeltaart (ook mierzoet) als dessert kon ik dan wel beter verdragen. Desserten mogen zoet zijn he!
Een kalkoen van 21 pond is niet op te krijgen met 4 dames. Ik weet niet wat Anne dacht toen ze die kocht. Ze heeft graag veel leftovers... Wel, we hebben nu nog kalkoen voor een week!

De sneeuw is nog even op vakantie. Vandaag is er bijvoorbeeld weer een aangenaam zonnetje. Zolang we het kunnen doen met enkel ijskrabben in de ochtend, zijn we tevreden. We zullen nog lang genoeg sneeuwmannekes moeten maken en onze sneeuwsbroeken aantrekken.

Ik heb een placemat met alle staten van Amerika gekocht en ook de vlaggen en hoofdsteden staan erop. Kan ik studeren.

Veel scharen en blauwe plekken van de kinderen op armen maar dat zijn de gewone Spurwinkkenmerken. Alleen voor zorgen dat het geen blijvende littekens zijn. Headbangen is zowat het pijnlijkste, samen met bijten. Voorlopig nog maar één keer gebanged en gebeten. Al genezen. :)

Onlangs hadden we twee nederlandse ilex-sters op bezoek. Het was heel tof om bij te babbelen en ervaringen uit te wisselen. Iedereen heeft zo'n beetje hetzelfde werk (op de werkvloer of administratief) en iedereen vindt het 'meestal wel meevallen' maar zou het in eigen land niet doen. In november komen er twee meisjes naar Chelsea, een uurtje rijden van hier. Een Duitse en een Jamaicaanse. Misschien kunnen we die ook af en toe bezoeken, dan hebben we wat meer mensen rondom ons in de lange lange winter...

Groeten
Tant'Amerika.